Για την Αμαλία.

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: info@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

Φάσκελα, φάσκελα, φάσκελα παντού!

(Ο τίτλος της καταχώρησης, σε ρυθμό Πανούση - "Κάγκελα παντού")

Τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη (για προχθές λεώ, όχι για... τότε!) δεν τα έμαθα την ίδια στιγμή... Μόλις χθες, διάβασα από το μπλογκ του Γιώργου, την σχετική καταχώρηση. Χθες, επίσης, είδα και ένα μικρό απόσπασμα των δηλώσεων του Σταύρου Μπαλάσκα στον Θέμο. Και σήμερα, έμαθα ότι:

...συγγνώμη ζήτησε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών για τις προκλητικές δηλώσεις του συνδικαλιστή Σταύρου Μπαλάσκα, ο οποίος έβγαλε τρελούς τους πάντες, υποστηρίζοντας ότι ο φοιτητής επιτέθηκε εναντίον των αστυνομικών.

(από αυτήν την σελίδα του Pathfinder)

Από αυτήν την σελίδα (πάλι Pathfinder), διαβάζουμε επίσης ότι:

Απατώντας σε ερώτηση [...] σχετική με τον ξυλοδαρμό φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Ευάγγελος Αντώναρος σημείωσε ότι: "Οι κυρώσεις δεν επιβάλλονται με αυτοματισμό, αλλά μετά από ενδελεχή αστυνομική έρευνα που διενεργείται".

Ρε γαμώτο! Γιατί έχω την εντύπωση πως, όταν αρχίζουν οι ΕΔΕ ή όπως αλλιώς διάολο τις λένε, όλοι βγαίνουν λάδι; Γιατί έχω την εντύπωση πως και πάλι, κάτι τέτοιο θα συμβεί; Γιατί δεν ξηλώνεται απλά αυτός ο περίεργος που είδα χθες να φωνάζει σε τηλεοπτικό παράθυρο (αυτός ο Μπαλάσκας...), για τις δηλώσεις του; Γιατί δεν παραιτήται κανένας, ποτέ; Να θυμίσω, μήπως, έναν τύπο ονόματι Παπουτσή, ουσιαστικά υπεύθυνο για την τραγωδία του Σάμαινα πριν τόσα χρόνια; Τότε ο Παπουτσής, ήταν υπουργός Ναυτιλίας! Δεν θυμάμαι αν παραιτήθηκε ή όχι... Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι κάποια χρόνια μετά, αυτός ο ίδος ο..., ο..., ο..., τέλος πάντω, ο Παπουτσής ζήτησε ψήφο για την Δημαρχία της Αθήνας! Και κανένας δεν βγήκε να αρχίζει να φασκελώνει δεξιά και αριστερά όλους αυτούς του κάφρους που νομίζουν ότι δεν έχουμε μνήμη... Αυτός ο ίδιος υπουργός Δημόσια Τάξης, που θέλει, λέει, να επιβληθούν κυρώσεις αν προκύψει ευθύνη αστυνομικών, μίλαγε πριν λίγο καιρό για "Γαλάζια παιδιά"; Δεν νομίζω να εννοούσε τα Στρουμφάκια... Απ' ότι το κόβω, το πιο πιθανό, είναι να επιβληθούν κυρώσεις στην... γλάστρα!

Γιατί, δεν τα θυμόμαστε όλα αυτά; Γιατί οι μόνες διαδηλώσεις που βλέπω είναι οι δάσκαλοι που θέλουν αύξηση γύρω στο 45% στο μισθό τους, και οι αστυνομικοί που ζητούν... whatever; Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το οξύμωρο του να διαδηλώνουν οι αστυνομικοί, και να τους "περιφρουρούν" αστυνομικοί... Αυτοί που είναι με στολή, και προστατεύουν τους υπόλοιπους από τους διαδηλωτές, τι είναι; Άλλοι αστυνομικοί;

;

;

Εγώ, για να πάρω αύξηση από τα 40 στα 42€ τη μέρα, πέρασαν 2 χρόνια... Γιατί δεν διαδηλώνουμε και εμείς οι υπόλοιποι, για τα καθημερινά αίσχη; Τόσο βόλεμα, πια; Μόνο εγώ, νοιώθω έτσι; Μήπως το πρόβλημα το έχω εγώ; Μήπως είμαι ανώμαλος που ενοχλούμαι; Μήπως θέλω γιατρό; Τι γίνεται; Ε;

Περί Πανούση ο λόγος...

Για ακόμη μια φορά, απασχόλησε τους καθόλου τεμπέληδες δημοσιογράφους μας, η παράσταση του κ.Πανούση.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να πω το τι είναι τέχνη. Δεν ξέρω αν είναι υπηρέτης της τέχνης αλλά κάνει την διαφορά (για μένα) στην βραδινή Αθήνα και στις προθήκες των δισκοπωλείων.

Αν κάποιος πάει να τον ακούσει ζωντανά, θα καταλάβει ότι είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, με φοβερά καυστικό χιούμορ. Γιατί όταν το χιούμορ γίνεται καυστικό, και θέλει να προβληματίσει εναντιωνόμαστε; Μήπως επειδή μας βάζει να σκεπτόμαστε;

Παρατήρησα, όπως και εσείς, πω;ς οι θρησκόληπτοι συν-Ελληνές μας, είναι αυτοί που αντέδρασαν επιθετικά στην αφίσα του κου.Πανούση. Σας πληροφορώ, πως αυτοί οι, κατά τα άλλα, θρησκόληπτοι συν-Έλληνές μας είναι αυτοί που κάθε μέρα γαμ#$%&@αυρίζουν και προσβάλλουν τα Θεία με πολύ χειρότερο τρόπο απ'ότι ο κος. Πανούσης.

Αφήστε τον, λοιπόν, να κάνει αυτό που θέλει... Στην τελική, μην πάτε να τον ακούσετε! Είναι απλά τα πράγματα.

Με αφορμή τη χθεσινή μου έξοδο.

Σ’ ένα ωραίο, φινετσάτο μαγαζί - στέκι πλούσιων, αν κρίνω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην είσοδο του καταστήματος, πέντε με έξι φανάρια πιο μακριά από την Βουλιαγμένης, με κατεύθυνση προς Βάρη. Συνάντησα μάλλον τη δυστυχία στη φάτσα του νέο-Έλληνα ευκατάστατου, αν όχι ζάπλουτου και ευχαρίστησα την τύχη μου η το Θεό μου που δεν είμαι ένας από αυτούς.
Συνάντησα μια πολύ όμορφη κοπέλα, με αφορμή τα ατοπήματα και τις παραλείψεις (μου), της προηγούμενης ημέρας. Η συζήτηση ήτανε αρκετά σημαντική και απαιτούσε την εξ’ ολοκλήρου προσοχή μου. Παρ’ όλα αυτά το κλίμα εκεί μέσα μ’ έκανε, κάποιες στιγμές να εξοκείλω.
Ο σερβιτόρος, ο οποίος ανέλαβε την εξυπηρέτηση μας, μου έκανε φοβερή εντυπωση. Το μάλλον προσποιητό υφάκι καλοσύνης με έκανε να αισθανθώ άβολα.
Στο τέλος κάθε πρότασης του τόνιζε τη λέξη ΚΥΡΙΕ.

-Καλησπέρα σας, τι θα θέλατε να σας προσφέρουμε ΚΥΡΙΕ ;
-Έναν κατάλογο για αρχή. (απάντησα)
……….
-Είδα ότι αφήσατε τον κατάλογο από τα χέρια σας ΚΥΡΙΕ! Έχετε αποφασίσει ΚΥΡΙΕ;
-Ναι...
-Τι θα θέλατε ΚΥΡΙΕ;

Η δήθεν στάση καλοσύνης του ψιλοφαλακρού γκαρσονιού, ήτανε άραγε μια επιζήτηση ενός καλού φιλοδωρήματος ( 1€ πήρε - είπαμε δεν είμαι πλούσιος) ή μήπως τυποποιημένη, κατευθυνόμενη απλά για δείξουν ότι αυτό το μαγαζί διαφέρει απ’ αυτά που συναντώ σ’ άλλες, λιγότερο γκλάμουρ περιοχές. Προτιμώ το βλέμμα καλοσύνης ενός σερβιτόρου που μου μιλάει στον ενικό παρά το κενό βλέμμα ενός, που με αποκαλεί ΚΥΡΙΕ.

Κάποια στιγμή από τη τζαμαρία του μαγαζιού είδα να πλησιάζουν δυο κύριες, οι οποίες κάθισαν δίπλα μας. Δεν ξέρω τι με έκανε να ακούσω το τι λένε, δε ξέρω τι με έκανε να θέλω να τις παρατηρήσω. Μάλλον το «άπειρο» βλέμμα της μιας εξ’ αυτών, το οποίο κάποια στιγμή έγινε αφορμή ρίγους και ανατριχίλας και από την συνδαιτυμόνα μου.

-Πως τα πάει ο Βασίλης στην Αγγλία ;
-Πολύ καλα. Μονο που ζητάει πολλά λεφτά.
-Θα έχει έξοδα...
-Μα 5.000€ το μήνα χαλάει. Που τα τρώει;
Παιδί είναι θα βάλει μυαλό!
-Μάλλον έτσι είναι!

Ευτυχώς αναρωτήθηκε η, κατά τα άλλα, ΜΑΝΑ ότι κάτι δε πάει καλά με το παιδί της, άλλα αυτή η αναρώτηση έληξε μάλλον γρήγορα. Μάλλον ήτανε αρκετή η απάντηση «Παιδί είναι».

Καλώς η κακώς Έλληνα φίλε μου αυτά που συνάντησα εχθές το βράδυ και που τα συναντάς και εσύ πολλές φορές, είναι δείγμα της εποχής μας. Δε θέλω να πιστέψω και να παραδεκτώ πως είναι αντιπροσωπευτικό. Αλλά κάτι είναι... Ποιος φταίει γι’ αυτό; Δε ξέρω; Όλοι μας ίσως;

Ζούμε πλέον στην εποχή των εντυπώσεων, του καθωσπρεπισμού και του ΔΗΘΕΝ. Δε μας ενδιαφέρει πια το γιατί, η ουσία αλλά τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα και η συνουσία. Ο ίδιος που απορεί και διαμαρτύρεται γιατί ακρίβυναν τα τσιγάρα κατά 20 λεπτά, πάει και αγοράζει πανάκριβα ρούχα για να διαφέρει στη Σαββατιάτικη βόλτα του.

Η εποχή του οξύμωρου και των βιαστικών αποφάσεων.
Η εποχή των μπερδεμένων ρόλων.
Η εποχή της αφάνειας και της διαφάνειας.
Η εποχή της 20αρας ζάντας αλουμινίου.
Η εποχή της ανεργίας και των λίγων θέσεων παρκαρίσματος.
Η εποχή του σουβλατζίδικου.
Η εποχή της πείνας.
Η εποχή που πλέον τα παιδιά κυκλοφορούν με κινητά τηλεφωνά.
Η εποχή των χαμένων ωρών στα chat rooms.
Η εποχή των απρόσωπων φίλων μας.
Η εποχή των ευνουχισμένων ανδρών.

Ήμαστε άραγε, πραγματικά, αντιπρόσωποι αυτής της εποχής;
Ήμαστε συνεχιστές της ιστορίας μας ;
Μήπως τελικά ήμαστε βρικόλακες που απλά ξέχασαν να ξυπνήσουν όταν το ρόλοι σήμανε 12;

Η σύγχρονη κουλτούρα του Έλληνα.

Ζούμε σε μια τέλεια χώρα. Εδώ είναι το Α και εδώ και το Ω αυτής της γης, είμαστε οι δημιουργοί του τίποτα και οι σεναριογράφοι του δήθεν. Οι κωμικοί πολίτες της πιο διάσημης χώρας του πλανήτη. Σεναριογράφοι του μέλλοντος με βαθιές ιστορικές γνώσεις! Απελπισμένος λαός, μιας και είναι τόσο δύσκολο να είσαι τόσους αιώνες μόνος στο πάνθεον των λαών. Δημιουργικοί αντιγραφείς του συναδελφικού μόχθου αλλά κατά τα άλλα παθιασμένοι και μονιασμένοι έλληνες. Ο μόνος ορθόδοξος λαός με τόσο έντονα αντιχριστιανικά φρονήματα...

Ψηφοφόροι του δήθεν, του 'θα' και έντονοι κατακριτές της α-πολιτικοποίησης. Η βιομηχανική Ελλάδα του Club και των Cafe με το πλούσιο και άφθονο λεξιλόγιό της. Η Ελλάδα της Δημοκρατίας, η Ελλάδα του Μεγάλου Αδελφού, η Ελλάδα είναι επτάψυχη. Η Ελλάδα του δανεισμού, η Ελλάδα της έπαυλης, η Ελλάδα των πολυτελών αυτοκινήτων, η Ελλάδα των μπουζουκιών, η δική μας Ελλάδα - Ψωροκώσταινα...

Το σύγχρονο τίποτα ως συνέχεια του έντονου και αξιέπαινου "παρελθόντος".

Γεννιόμαστε έναν τόνο, και πεθαίνουμε 13 γραμμάρια. Βαρύ το παρελθόν! Άραγε, ποιος ρώτησε αυτούς που μόχθησαν αν θέλουν να είμαστε συνεχιστές τους. Τι; Επειδή γεννηθήκαμε στο ίδιο χώμα; Ε, και; Και τα σκουλήκια στο ίδιο χώμα γεννήθηκαν! Γιατί δεν επιλέχθηκαν αυτά; Ίσως αυτά, να ήταν πιο άξια...

Η Ελλάδα και τα προβλήματά της.

Η Ελλάδα των αργιών και των απεργιών, η Ελλάδα της κατάληψης, η Ελλάδα των ναρκωτικών και της πορνείας. Η έξυπνη Ελλάδα. Τελικά, είμαστε πολύ έξυπνοι. Παρ' όλα αυτά, δεν έχουμε και πολύ μυαλό... Πρόσφατα, αυτή η χώρα, ασχολήθηκε με καταλήψεις-βιασμούς. Δεν είδα ποτέ, όμως, αυτή την χώρα να απεργεί για την εξισορρόπηση του τόκου δανεισμού, με τον τόκο κατάθεσης. Η Ελλάδα του φραμπαλά και του δήθεν. Η Ελλάδα των 14:00 με 16:00. Η Ελλάδα του κουτσομπολιού. Είναι ευχάριστο να βλέπεις, ότι υπάρχουν χειρότεροι από σένα, αλλά στις 14:01 θα είσαι και πάλι μόνος. Εσύ, οι τοίχοι και τα προβλήματά σου, με ένα μόνο διάλειμμα κατά τις 19:00, ελπίδα στο όνειρο. Μια αίτηση για τυχερό παιχνίδι! Και μετά, θα σταματήσεις να είσαι ο μικρούλης... Θα είσαι πλούσιος. ΤΕΛΕΙΑ! Στις 20:01, πάλι μόνος. Δεν υπάρχει Θεός, κανένας δεν βοηθά... "Βοήθεια! Ακούει κανείς;" Ήρθε η ώρα να σκεφτείς, ή να συνεχίσεις τον ύπνο σου; Δεν μπορεί! Κάποτε θα μιλήσεις (ή θα παραμιλήσεις...). Έχουμε δημοκρατία, μην το ξεχνάς... Είμαστε ελεύθεροι - ελεύθεροι; Άραγε, τι ώρα θα γυρίσουν τα παιδιά σπίτι; Καλύτερα, να κοιμηθώ...

Η Ελλάδα του δημοσίου, η Ελλάδα του δήθεν. Ο μισός πληθυσμός, καταριέται το δημόσιο. Από την άλλη, κάνει συνεχώς αιτήσεις των 20€ να διοριστεί...

Η Ελλάδα της παιδείας και της παραπαιδείας. Η εξόντωση της σύγχρονης οικογένειας. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην σπουδή. Η βάση κατέβηκε στο 5, το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Το παιδί σπουδάζει. Τα κατάφερες, εσύ τέλειε πατέρα, κι εσύ, υπερήφανη μητέρα... Μπράβο σας! Και μετά, τι; Έχει ο Θεός, αλλά γιατί να δώσει, καημένε Έλληνα;

Μην απελπίζεσαι! Όσο έχεις τηλεόραση, είσαι καλά. Είσαι πλούσιος, μην το ξεχνάς! Θυμήσου το παρελθόν σου, καημένε Έλληνα. Σταμάτα να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Πλέον, πλησιάζει, και είναι πολύ κοντά. Έρχεται! Ο δέκατος τρίτος μισθός... Η ευκαιρία να βγεις και να αγοράσεις τοις μετρητοίς. Δεν είναι υπέροχο να μην κλείνει το πορτοφόλι εύκολα (έστω και λίγες στιγμές) - νοιώθεις υπέροχα, μην ξεχάσεις, όμως, να κάνεις μια στάση και για το εορταστικό σου δανειάκι. Ήδη χρωστάς τρεις δόσεις από το 2000 cc αυτοκίνητό σου. Ήρθε η ώρα να γίνεις συνεπής, είσαι σπουδαίος! Καλή χρονιά!

Τελικά, η Ελλάδα είναι μόνο ήλιος, με αναγνωρισμένο διαβατήριο την Ακρόπολη. Αυτή είναι η κουλτούρα μας. Ωραία χώρα, γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά - δεν διαφωνώ, όμορφος τάφος...

Γιατί αγαπάμε τον Τζίμη Πανούση...

Τάδε speaking...

Γιατί μοιάζει με παπάς...

Δείνα speaking...

Γιατί να μη μ' αρέσει;;;

Εκάτερος speaking ...

Γιατί είναι από τους ελάχιστους που παραμένουν αντί-δήθεν. Ποτέ δεν αρνήθηκε ότι έχει λεφτά, ποτέ δεν αρνήθηκε ότι οι τιμές στα μαγαζιά που παίζει δεν είναι χαμηλές (προσέχοντας, παράλληλα να είναι πάντα κοντά στις τιμές του μπουρδέλου, όπως αναφέρει σε παράστασή του!), ενώ πάντα έχει τις πιο απίστευτες ατάκες έτοιμες. Ατάκες, που δεν είναι ποτέ τυχαίες!
Αντιγράφω από ιστοσελίδα:

Όσο για το ξεχασμένο σκάνδαλο με τα κινητά, 666 κατασκευαστές ηλιθίων προτείνουν: Ενεργοποιείστε τη δόνηση και βάλτε τα στον κώλο σας!!!

Μοναδικός!

Τηλεπαιχνίδια, Α' μέρος.

" [...] δεν είναι καθόλου λίγα λεφτά [...] είναι ένας ετήσιος μισθός ενός καλοπληρωμένου υπαλλήλου...".

Χρήστος Φερεντίνος, αναφερόμενος στο ποσό των 26.000 Ευρώ - Τηλεπαιχνίδι Super Deal", Κυριακή, 12/11/2006.

Παρακολουθώ το παιχνίδι Deal τακτικά από πέρυσι, σχεδόν από το πρώτο επεισόδιο. Όντως, είχα μπει στην ιδεολογία του να ανοίγουν κουτιά με ποσά όπως 10.000 ή 50.000,και να συμφωνώ με τον παρουσιαστή ή τον παίκτη να λέει "Εντάξει, λίγα είναι... Πάλι καλά!" Δεν είναι ο στόχος του παρόντος ποστ να παρουσιάσει την - ομολογουμένως αρκετά πρωτότυπη - ιδέα του παιχνιδιού. Στόχος είναι το συγκεκριμένο δήθεν, που εμφανίζεται σε πολλά παιχνίδια. Εντάξει, στο context του παιχνιδιού γενικά, ή της τροπής που έχει πάρει μέχρι την στιγμή εκείνη, μπορεί να ακούγονται λίγα. Δεν είναι όμως! Για την ακρίβεια, τα 26 χιλιάρικα, είναι μισθός ακριβώς 2 ετών για μένα! Για πάρα πολλούς άλλους, είναι ακόμα περισσότερος καιρός εργασίας... Χωρίς υπερβολές, αυτές οι λίγες λέξεις από το στόμα του Φερεντίνου ήταν κάτι σαν χαστούκι! Δυνατό!

"Δεν πειράζει" που έχασε τα 200 χιλιάρικα; Πειράζει και παρά-πειράζει! Να κλάψει και να φωνάξει! Και εγώ έτσι θα έκανα... Επειδή, όμως, κανείς δεν στα υποσχέθηκε αυτά τα λεφτά, να χαρείς παράλληλα... Ακόμα και τα 5 χιλιάρικα, είναι τραγικά πολλά, συγκρινόμενα με την καθημερινότητα, και μόνο έτσι πρέπει να συγκρίνονται. Γιατί προκαλείτε, κύριοι συμμετέχοντες στα τηλεπαιχνίδια. Προκαλείτε! Εάν σας φαίνονται λίγα τα 20 ή τα 50 χιλιάρικα, δεν έχετε καμία δουλειά να συμμετέχετε σε κάποιο τέτοιο παιχνίδι!

Μιλώντας με μια θεία μου, σχετικά με το συγκεκριμένο παιχνίδι, μου είπε: "εκεί, φαίνεται η απληστία του ανθρώπου". Η πιο σωστή άποψη που έχω ακούσει.

"Είναι απίστευτο... Να έχει κερδίσει κάποιος 55.000 Ευρώ, και να στεναχωριέται..."

Χρήστος Φερεντίνος, στο τέλος του παιχνιδιού της ίδιας μέρας. Η παίκτρια, είχε στην βαλίτσα της 200.000, και τα είχε "πουλήσει" για "μόλις" 55 χιλιάρικα...

Για να μην φανώ και άδικος, η συγκεκριμένη παίκτρια, ετοίμαζε το σπίτι της... Με ένα παληκάρι, που ήταν εκεί, νέα παιδιά, αρραβωνιασμένοι (αν θυμάμαι καλά), ετοιμάζανε το σπιτικό τους. Όμορφη ιδέα, μακάρι να τους πάνε όλα καλά. Σίγουρα, τα 200.000 ήταν ένα πολύ καλό ποσό, για οτιδήποτε σπίτι είχαν τα παιδιά στο μυαλό τους, αλλά με ουρανοκατέβατα 55 χιλιάρικα, μάλλον έμφραγμα θα είχα πάθει από την χαρά μου, παρά θα στεναχωριόμουνα...

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Ας αρχίσουμε με κάποιους ορισμούς (όλοι οι τονισμοί δικοί μου):

Αβάσταχτος :
[...] επίθ. ο ασήκωτος, ο πολύ βαρύς, που δεν μπορεί κανείς να τον βαστάξει | (μτφ.) ανυπόφορος: [...] | ακράτητος, ανυπόμονος: [...]

Ελαφρότητα :
(η) ουσ. (Κ ελαφρότης, -τητος) η ιδιότητα του ελαφρού, ελαφράδα | (μτφ.) επιπολαιότητα, έλλειψη σοβαρότητας | ανάρμοστη συμπεριφορά

Δήθεν :
επίρρ. τάχα· χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει κάτι ως προσποιητό: [...] | με άρθρο πριν από όν. για να δηλώσει ότι κάποιος προσποιείται ότι έχει μιαν ιδιότητα (ενώ δεν την έχει)[...]

Εκάτερος :
-έρα, -ερον αντων. ο καθένας από τους δύο.

(από το Μείζον Ελληνικό Λεξικό - Ηλεκτρονική έκδοση)

Blog:

Etymology

Shortened from weblog

Noun

blog (plural blogs)

1. A personal or corporate website in the form of an online journal, with new entries appearing in sequence as they are written, especially as dealing with personal reflections or opinion.

(απο το wiktionary)

Αυτά, για αρχή. Είμαστε εδώ για να γράψουμε. Όχι ιστορία (αυτά, επειδή είναι παλιοδουλειά, την αφήνουμε σε άλλους, όπως λέει και ο Πανούσης). Σκέψεις και απόψεις. Δικές μας. Μόνο.

Καλώς ήρθες!

Καλώς ήρθες σε ένα (ακόμα) μπλογκ στον ελληνικό χώρο!

Σε μια παρέα προχθές, είχαμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, από την οποία προέκυψε τούτη εδώ η σελίδα! Τρία άτομα, λοιπόν, θα αρθρογραφούν εδώ τακτικά (όσο τους το επιτρέπουν οι υπόλοιπες ασχολίες τους, τέλος πάντων...), σχετικά με...

Ας τους αφήσω να γράψουν μόνοι τους! Το μπλογκ, είναι δικό τους!