Με αφορμή τη χθεσινή μου έξοδο.

Σ’ ένα ωραίο, φινετσάτο μαγαζί - στέκι πλούσιων, αν κρίνω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην είσοδο του καταστήματος, πέντε με έξι φανάρια πιο μακριά από την Βουλιαγμένης, με κατεύθυνση προς Βάρη. Συνάντησα μάλλον τη δυστυχία στη φάτσα του νέο-Έλληνα ευκατάστατου, αν όχι ζάπλουτου και ευχαρίστησα την τύχη μου η το Θεό μου που δεν είμαι ένας από αυτούς.
Συνάντησα μια πολύ όμορφη κοπέλα, με αφορμή τα ατοπήματα και τις παραλείψεις (μου), της προηγούμενης ημέρας. Η συζήτηση ήτανε αρκετά σημαντική και απαιτούσε την εξ’ ολοκλήρου προσοχή μου. Παρ’ όλα αυτά το κλίμα εκεί μέσα μ’ έκανε, κάποιες στιγμές να εξοκείλω.
Ο σερβιτόρος, ο οποίος ανέλαβε την εξυπηρέτηση μας, μου έκανε φοβερή εντυπωση. Το μάλλον προσποιητό υφάκι καλοσύνης με έκανε να αισθανθώ άβολα.
Στο τέλος κάθε πρότασης του τόνιζε τη λέξη ΚΥΡΙΕ.

-Καλησπέρα σας, τι θα θέλατε να σας προσφέρουμε ΚΥΡΙΕ ;
-Έναν κατάλογο για αρχή. (απάντησα)
……….
-Είδα ότι αφήσατε τον κατάλογο από τα χέρια σας ΚΥΡΙΕ! Έχετε αποφασίσει ΚΥΡΙΕ;
-Ναι...
-Τι θα θέλατε ΚΥΡΙΕ;

Η δήθεν στάση καλοσύνης του ψιλοφαλακρού γκαρσονιού, ήτανε άραγε μια επιζήτηση ενός καλού φιλοδωρήματος ( 1€ πήρε - είπαμε δεν είμαι πλούσιος) ή μήπως τυποποιημένη, κατευθυνόμενη απλά για δείξουν ότι αυτό το μαγαζί διαφέρει απ’ αυτά που συναντώ σ’ άλλες, λιγότερο γκλάμουρ περιοχές. Προτιμώ το βλέμμα καλοσύνης ενός σερβιτόρου που μου μιλάει στον ενικό παρά το κενό βλέμμα ενός, που με αποκαλεί ΚΥΡΙΕ.

Κάποια στιγμή από τη τζαμαρία του μαγαζιού είδα να πλησιάζουν δυο κύριες, οι οποίες κάθισαν δίπλα μας. Δεν ξέρω τι με έκανε να ακούσω το τι λένε, δε ξέρω τι με έκανε να θέλω να τις παρατηρήσω. Μάλλον το «άπειρο» βλέμμα της μιας εξ’ αυτών, το οποίο κάποια στιγμή έγινε αφορμή ρίγους και ανατριχίλας και από την συνδαιτυμόνα μου.

-Πως τα πάει ο Βασίλης στην Αγγλία ;
-Πολύ καλα. Μονο που ζητάει πολλά λεφτά.
-Θα έχει έξοδα...
-Μα 5.000€ το μήνα χαλάει. Που τα τρώει;
Παιδί είναι θα βάλει μυαλό!
-Μάλλον έτσι είναι!

Ευτυχώς αναρωτήθηκε η, κατά τα άλλα, ΜΑΝΑ ότι κάτι δε πάει καλά με το παιδί της, άλλα αυτή η αναρώτηση έληξε μάλλον γρήγορα. Μάλλον ήτανε αρκετή η απάντηση «Παιδί είναι».

Καλώς η κακώς Έλληνα φίλε μου αυτά που συνάντησα εχθές το βράδυ και που τα συναντάς και εσύ πολλές φορές, είναι δείγμα της εποχής μας. Δε θέλω να πιστέψω και να παραδεκτώ πως είναι αντιπροσωπευτικό. Αλλά κάτι είναι... Ποιος φταίει γι’ αυτό; Δε ξέρω; Όλοι μας ίσως;

Ζούμε πλέον στην εποχή των εντυπώσεων, του καθωσπρεπισμού και του ΔΗΘΕΝ. Δε μας ενδιαφέρει πια το γιατί, η ουσία αλλά τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα και η συνουσία. Ο ίδιος που απορεί και διαμαρτύρεται γιατί ακρίβυναν τα τσιγάρα κατά 20 λεπτά, πάει και αγοράζει πανάκριβα ρούχα για να διαφέρει στη Σαββατιάτικη βόλτα του.

Η εποχή του οξύμωρου και των βιαστικών αποφάσεων.
Η εποχή των μπερδεμένων ρόλων.
Η εποχή της αφάνειας και της διαφάνειας.
Η εποχή της 20αρας ζάντας αλουμινίου.
Η εποχή της ανεργίας και των λίγων θέσεων παρκαρίσματος.
Η εποχή του σουβλατζίδικου.
Η εποχή της πείνας.
Η εποχή που πλέον τα παιδιά κυκλοφορούν με κινητά τηλεφωνά.
Η εποχή των χαμένων ωρών στα chat rooms.
Η εποχή των απρόσωπων φίλων μας.
Η εποχή των ευνουχισμένων ανδρών.

Ήμαστε άραγε, πραγματικά, αντιπρόσωποι αυτής της εποχής;
Ήμαστε συνεχιστές της ιστορίας μας ;
Μήπως τελικά ήμαστε βρικόλακες που απλά ξέχασαν να ξυπνήσουν όταν το ρόλοι σήμανε 12;